"Missen jullie Nederland?" is een vraag waarvan we verwacht hadden die zo nu en dan voorgeschoteld te krijgen, maar tot nu toe is die vraag nooit gesteld. Ik denk dat na het lezen van onze verslagen het antwoord teveel voor de hand ligt om uberhaupt die vraag te stellen.
We "appen" een foto naar huis van een kano die langszij onze boot ligt. "Wat kwam die man je verkopen?" vraagt mijn moeder. Eh, ma, die man kwam niets verkopen, die man kwam iets schenken. We kregen twee kokosnoten als welkomstkado. En tegelijkertijd realiseer ik me dat, sinds we in de Pacific zijn, we nog nooit een verkoper bij onze boot hebben gehad. Als er iemand naar onze boot komt peddelen dan is dat altijd om iets te geven en/of om ons uit te nodigen voor een maaltijd of een feestje. Het begint al bijna gewoon te worden maar door zo'n vraag realiseer je je weer uit wat voor cultuur je afkomstig bent. In Nederland loop ik altijd met argwaan naar de deur als de bel gaat, en die argwaan neemt alleen maar toe als iemand me iets komt geven. Je krijgt een geschenkje aangeboden maar om het in ontvangst te nemen moet je wel even een abbonnementje afsluiten of zoiets. Het is in het begin dan ook verwarrend om een goedlachse man in een kano te zien komen aanpeddelen die je een tros bananen of zoiets komt schenken en er niets voor terug hoeft.
In de Carieb, wat een toeristische kermis is vergeleken met de Pacific, hadden we vooral het gevoel "op vakantie" te zijn. We werden daar als toeristen beschouwd: Als er een lokaal bootje naar je toe kwam dan was dat om je iets te verkopen, aan de wal vond je overal restaurantjes. Sinds we rondvaren in de Pacific is dat veranderd; als er een lokaal bootje naar je toevaart is dat om je iets te schenken, aan de wal vind je geen restaurantjes maar wordt je uitgenodigd om bij mensen thuis te komen eten. We voelen ons hier thuis, de levensstijl bevalt ons prima. We hebben meer sociale contacten dan we in Nederland hadden. Onze gezondheid is beter dan ooit. We genieten van het leven.
We missen onze dieren, familie en vrienden (in willekeurige volgorde), maar Nederland zelf missen we niet zo erg. Hoe langer je weg bent, hoe meer andere manieren van leven je ziet, hoe meer andere culturen en medezeilers ontmoet, hoe gekker Nederland wordt.
Wat we niet missen van Nederland
Het lijstje met zaken die we missen van Nederland is kleiner dan het lijstje met zaken die we niet missen.
- Het grijze weerbeeld.
- Regenachtig, grijs, motregen en kil; dat is helaas vaak in Nederland het weerbeeld en dat missen we niet! Het klimaat hier op de Pacific is aangenaam. Het is altijd warm, maar niet snel te warm. Dat komt doordat de eilanden maar klein zijn vergeleken met de oceaan. Het oceaanwater is altijd rond de 28 graden dus met een beetje wind kan het eiland ook niet veel warmer worden dan dat. En met 28 graden is het oceaanwater precies de goede temperatuur om bij een duik afkoelend te werken zonder dat je te snel afkoelt. Natuurlijk verlangen we ook wel eens naar mooie versgevallen sneeuw, en de geur en kleur van de herfstbladeren tijdens een boswandeling maar als de realiteitszin weer terugkeert dan weten we dat de meeste Nederlandse winters zonder sneeuw voorbijgaan en we wekenlang naar grijze lucht staren en met kille motregen te maken hebben. We verlangen ieder voorjaar weer veel te vroeg naar het voorjaar dat vaak nog veel te lang op zich laat wachten.
- Verplichtingen.
- We bepalen hier eigenlijk alles zelf. Hoe langer je hier bent, hoe vanzelfsprekender dat wordt. Eigenlijk heeft alles wat we nu nog moeten iets met Nederland te maken. We mogen niet zelf bepalen of we onze eigen sloot schoonmaken, dat beslist het waterschap voor ons. We moeten wegenbelasting betalen voor een auto die we niet gebruiken. Schorsen zegt u? Nee dat kan niet, want voor ons is bepaald dat we na een jaar schorsing ongevraagd weer ontschorst worden tenzij we persoonlijk met kentekenbewijs en legitimatie op het postkantoor verschijnen om de schorsing te verlengen maar dat kan nu even niet. Ik betaal rioolrechten terwijl ik al een jaar geen gebruik meer maak van het riool. Ik moet belastingformulieren invullen en krijg een foutmelding terug als ik geen telefoonnummer invul. Mag ik ook al niet meer zelf bepalen dat ik geen zin heb om aan de andere kant van de wereld wanneer het hier nacht is door de belastingdienst te worden opgebeld? Over belastingen gesproken: Ik heb op zich geen bezwaar om mijn steentje bij te dragen aan de maatschappij maar wel aan het gebrek aan keuzes daaromtrent. Van mijn geld wordt er een nieuwe kolencentrale gebouwd en draag ik verplicht bij aan het veroorzaken van een onafwendbare klimaatramp. Van mijn geld wordt er kindersubsidie (kinderbijslag) uitgekeerd terwijl Nederland al overbevolkt is. Van mijn geld worden er Joint Fight Strikers of zoiets en ander wapentuig gekocht. Anderen bepalen wat er met mijn geld gebeurt en hoe ik mijn leven moet besteden, ik ben een pion in een monopolyspel en heb me aan de spelregels te houden, maar bij mijn geboorte is nooit gevraagd of ik eigenlijk wel zin heb om dit spel te spelen.
- Het gevoel van dreiging.
- In Nederland heb je voortdurend het gevoel dat er een dreiging hangt. Gaat de huizenmarkt niet instorten? Wordt straks de belasting niet zo hoog dat ik het niet meer kan betalen? Heb ik straks wel voldoende pensioen? Krijgen we een aanslag of straks zelfs een oorlog met IS? Hoe moet het als de klimaatverandering echt doorzet? Komt er weer een beurscrash?
Hier op de Pacific zijn we niet zo kwetsbaar. Zolang er hier vissen rondzwemmen en kokosnoten en bananen als onkruid groeien hebben we voldoende te eten. Energie produceren we zelf, evenals ons drinkwater. We kunnen hier volledig zelfvoorzienend zijn als het moet. En als er ergens "onrust" ontstaat dan varen we gewoon naar een plek waar het veiliger is. We hebben hier veel meer grip op ons eigen leven. - De consumptiemaatschappij.
- In Nederland wordt bijna ongemerkt je hoofd voortdurend op hol gebracht door de advertenties. Radio en TV veranderen je huiskamer ieder kwartier in een marktplaats waar je ongegeneerd toegeschreeuwd wordt wat je moet kopen om gelukkiger te worden. Op internet springen de felgekleurde teksten over je beeldscherm en de overheidsmededelingen moet je filteren uit de "gratis" huis-aan-huis blaadjes die vooral reclame bevatten. In Nederland word je beschouwd als consumptievee en het gedrag van de mensen is er dan ook naar. Alles draait eigenlijk om consumeren en het idee heerst dat je gelukkiger wordt naarmate je meer uitgeeft en voor duurdere alternatieven kiest. Wat natuurlijk niet werkt en daarom is het ook niet zo verwonderlijk dat Nederland in de top 10 van de meest welvarende landen staat genoteerd maar tegelijkertijd in de top 10 van de landen met de meest ontevreden inwoners terecht is gekomen.
- De kosten.
- Nederland is een duur land. We betalen eigenlijk heel veel om in Nederland te "mogen" wonen. Hier op de Pacific geven we nauwelijks geld uit. De grootste kostenpost die we momenteel hebben is het hele circus in dat we in Nederland draaiend houden. Hypotheek, energie voor de verwarming, allerlei belastingen, verzekeringen, enzovoorts. Er is nauwelijks aan te ontkomen, zelfs voor een "hutje op de hei" moet je fors in de buidel tasten. In Nederland is er niet zoveel en zo gemakkelijk "gratis eten" zoals hier. In Nederland is het niet mogelijk om zonder energiekosten te leven. In Nederland moet je werken om te overleven, maar het geld dat je verdient gaat grotendeels op aan allerlei slinkse belastingen. Van de winst dat ons bedrijfje genereert komt maar een bedenkelijk klein deel op onze bankrekening terecht. En als we dat restantje geld uitgeven dan gaat er wederom een fors aandeel naar de fiscus.
- De mensen.
- Je hoeft maar vijf minuten in een auto te zitten in Nederland en de mentaliteit is wel gelijk duidelijk: "ikke, ikke, ikke". Loop ter vergelijk rond in de hoofdstad van Tahiti, een land waar nauwelijks politiecontrole is, en het valt je gelijk op dat iedere automobilist stopt zodra je als voetganger zelfs maar naar een zebrapad kijkt. Letterlijk. En dan zwaaien de mensen achter het stuur ook nog vriendelijk naar je. En wanneer kreeg u voor het laatst iets van een onbekende Nederlander zonder dat er iets achter zat, of wanneer zwaaide er een onbekende vriendelijk naar u? Volgens de statistieken heeft de helft van de Nederlanders wel ruzie met minstens een van zijn buren. Nederlanders zijn vooral intolerant. Onze buren die 100 meter verderop wonen hebben onze honden vergiftigd omdat ze er "last" van menen te hebben. We missen de Nederlandse mentaliteit niet.
Hoe nu verder?
Het zal geen verrassing zijn dat we ons afvragen hoe het straks weer zal zijn in Nederland, en of we echt de rest van ons leven op de oude manier willen voortzetten, als consumptievee en radertje in een intolerante samenleving die ons steeds meer tegen is gaan staan. Of we onze wens om vooral ecologisch en met een lage "carbon footprint" te willen leven wel in Nederland gestalte kunnen geven. En hoe het is om in Nederland weer betrekkelijk "eenzaam" te leven terwijl we hier op de Pacific zoveel sociale contacten hebben met andere cruisers en de lokale bevolking.
De Pacific vraagt "om meer". Het gebied is veel te mooi en veel te groot om in EEN vaarseizoen te ontdekken. We hadden graag langer gebleven op de Markiezen. We hebben van de 78 atollen van de Tuamotu er maar 3 "een beetje gezien". We hadden overal graag langer gebruik gemaakt van de gastvrijheid, we zijn overal vertrokken met openstaande uitnodigingen voor weer een feest of etentje.
We komen ze hier veelvuldig tegen: de "onbepaalde tijd zeilers". Die varen hier al jaren rond en willen niet anders meer. Ze hebben de mooiste plekjes leren kennen, hebben overal vrienden onder de lokale bevolking, ze leven als God in Frankrijk en vermaken zich opperbest voor weinig geld. Ze kijken wat meewarig naar de optocht van boten die hier ieder vaarseizoen voorbij komt geraced, als Japanners op een 2-weekse Europa-tour, haastig op weg om voor december "de hele Pacific gezien" te hebben en in Nieuw Zeeland te arriveren.
Hoe wat en wanneer weten we nog niet, maar we hebben wel besloten dat we hier uiteindelijk weer naar toe willen. Hier naar de Pacific, waar het leven goed is. Waar het eten als onkruid groeit, waar de mensen goedlachs en gul zijn. Waar het klimaat altijd aangenaam is. Waar we de dag beginnen met een ochtendduik in azuurblauw helder water met kleurrijke vissen om ons heen, en waar we de dag afsluiten lurkend aan een kokosnoot waar we wat rum bij hebben gedaan, ondertussen filosoferend met medezeilers of locals over die rare wereld ver van hier.
Een van de doelen van onze reis was om het paradijs te ontdekken. Het paradijs hebben we ontdekt, en daarmee is onze missie voltooid. Verder racen in een toeristentempo voelt niet goed meer...
Inderdaad... We hebben besloten niet meer verder te gaan. Ongetwijfeld is er ook nog veel moois te zien in Azie en wanneer we Afrika moeten aandoen om rond de Kaap de goede hoop te varen. Maar het is vooral heel erg veel varen en het moois dat daar te wachten ligt vinden we niet opwegen tegen de lange reis die we nog te gaan zouden hebben. Het oorspronkelijke idee om de hele wereld rond te varen hebben we al eerder laten vallen, ons laatste idee was om hier op de Pacific te "overzomeren" (winter in Nederland) en dan het volgende vaarseizoen weer op de Pacific te zijn in plaats van op de Indische oceaan. Maar nu we elkaar beloofd hebben hier uiteindelijk weer voor onbepaalde tijd terug te komen voelt het beter aan om onze tijd te gaan besteden om dit plan gestalte te gaan geven. We gaan nu dus door naar Nieuw Zeeland om daar Omweg te gaan verkopen. Verkopen inderdaad, want in onze nieuwe plannen hoort ook een andere boot. Eentje waarop we voor onbepaalde tijd kunnen leven, waarop we familie en andere bezoekers een eigen hut kunnen aanbieden, waarop we huisdieren kunnen houden, en waar we kano's, fietsen en ander grofstoffelijk speelgoed op mee kunnen nemen. Hoe robuust, zeewaardig, betrouwbaar en goed Omweg ook is gebleken, hoe erg we het ook vinden, voor onze lange-termijn-plannen is een grotere boot gewoon geschikter.
Vragen en antwoorden
Vragen waarvan we vermoeden dat ze wel gesteld zullen worden; bij deze alvast wat antwoorden:
- Wanneer gaan jullie weer terug naar de Pacific?
- Zodra we er klaar voor zijn. We gaan niets overhaast doen maar we gaan het wel langzaamaan mogelijk maken om uiteindelijk voor onbepaalde tijd te vertrekken.
- Dus jullie kiezen voor een leven in armoede?
- Daar is geen sprake van! Er heerst hier geen armoede. Het kost ons inderdaad weinig zoals we nu leven. Maar tegelijkertijd hebben we gezien dat mensen duizenden(!) Euro's betalen om een weekje te leven zoals wij hier nu voortdurend leven! We zaten op Moorea tussen de vakantiegangers. Die zaten in peperdure Hilton-hutjes aan de waterkant. In een hutje net zo groot als onze boot, en met hetzelfde uitzicht. Die betaalden voor een toeristische rondvaart waarbij ze naar de stingrays en haaien mochten kijken zo'n 90 Euro per persoon. Maar wij gingen daar in onze eigen dinghy gratis kijken. De toeristen eten daar 's avonds vis in het restaurant aan de waterkant en mogen drinken uit een kokosnoot, voor al snel 50 tot 100 Euro per persoon, dezelfde vis die wij zelf vangen en dezelfde kokosnoten die wij zelf rapen en onder genot van hetzelfde uitzicht eten, maar dan allemaal zonder kosten. Onze levensstijl is pererduur, het leven hier is onbetaalbaar... behalve dan dat het op onze manier allemaal niets kost.
- Kan je zomaar daar blijven rondvaren in de Pacific?
- Ja. Het is bizar, maar dit gebied is Frans Polynesie en daarmee valt het onder Europa. Onze collega-zeilers uit de Verenigde Staten, Canada, Australie, Nieuw-Zeeland mogen hier standaard maar slechts 90 dagen blijven en moeten een "oprot-borg" betalen, maar wij Nederlanders mogen hier blijven zolang we willen. We hebben hier geen kosten, ook niet voor de boot. We ankeren overal en dat is gratis. Je vaart hier volledig zonder kosten. Zolang je maar wilt. Nou ja, na drie jaar vinden ze hier dat je dan eigenlijk de boot hebt geimporteerd en dat je dan 10% invoerrechten moet betalen, maar als je daar geen zin in hebt vaar je voor die termijn verstreken is even weg waardoor de teller weer wordt gereset en daarna kun je weer drie jaar gratis vooruit. Af en toe naar een ander land varen om weer een goedkoop voorraadje rum in te slaan is ook geen straf.
- Hoe zit dat met die andere boot?
- We hebben bij andere cruisers gekeken op hun boot en zelfs meegevaren. Voor veel minder geld dan je in Nederland voor een klein huisje kwijt bent, heb je een grote catamaran met 12 slaapplekken, 4 badkamers, 2 motoren, enzovoorts. Zo'n drijvend eiland wil je niet in een Nederlandse haven leggen maar hier op de Pacific waar je uitsluitend ankert is het ideaal. Natuurlijk hebben we niet alle slaapplekken en badkamers nodig maar een deel van de ruimte kun je ombouwen tot werkplaats en opbergruimte voor fietsen, kano's en ander grofstoffelijk speelgoed.
- Gaat het leven daar niet vervelen?
- Wij denken van niet. Er valt zoveel te ontdekken dat je hier jaren vooruit kan. Frans Polynesie alleen al is al bijna even groot als heel Europa. Als we de gemiddelde dagbesteding in Nederland vergelijken met onze dagbesteding hier dan was ons leven in Nederland vele malen saaier. En met een grotere boot hebben we veel meer mogelijkheden: Met een eigen duikcompressor aan boord kunnen we onbeperkt gaan duiken, Ilona wil graag gaan kitesurfen en ik wil graag windsurfen. En we willen ons graag nog wat meer gaan richten op het uitgeven van boeken, schrijven van artikelen, bouwen van websites, etc. En dat kunnen we vanaf de Pacific net zo goed of zelfs beter dan in Nederland.
- Wat gebeurt er met jullie bedrijf?
- Wij hebben een internetbedrijf en dankzij het internet kunnen we het bedrijf overal ter wereld blijven beheren. De beschikbaarheid van internet is op dit moment niet zo gunstig, maar in onze plannen hoort een satellietverbinding zodat we voortdurend internet hebben. De opslag van goederen moeten we anders organiseren maar de benodigde veranderingen hebben we langer geleden in gang gezet. Wat ons betreft gaan de activiteiten gewoon door.
- Maar hoe zit het met de gezondheidszorg?
- De gezondheidszorg schijnt hier prima te zijn. Natuurlijk is "eerste hulp" hier gemiddeld wel wat verder van huis, soms wel heel ver. Maar daartegenover staat dat deze levensstijl minder gezondheidsrisico's met zich meebrengt. Een gemiddelde zeiler heeft minder snel "een buikje" door de met deze levensstijl gepaard gaande beweging en gezondere voeding, minder kans op hart- en vaatziekten, diabetes, enzovoorts. Het leven op de Pacific is gezond, vanwege klimaat, voeding en de fysieke bezigheden zoals de dagelijkse duik in het heldere water.
- Hoe zit het met het cycloonseizoen?
- In de zomer (winter in Nederland) is er hier een kans op cyclonen. Die kans is echter niet overal even groot. In de Markiezen is er de laatste 30 jaar geen cycloon voorbijgekomen en daarom is dat ook een geliefd "hurricane-hole". Veel andere "eeuwige zeilers" geloven het wel en varen gewoon rond in iets risicovollere gebieden. Want overal ter wereld loop je wel bepaalde risico's, is het niet een aardbeving of vulkaanuitbarsting, dan is het wel een overstroming of een terroristische aanslag.
- Kan ik Omweg kopen??
- Ja, dat kan! Als je geinteresseerd bent, neem dan zo snel mogelijk contact met ons op. Omweg komt in december 2016 beschikbaar en voor mensen met serieuze interesse in oceaanzeilen en cruisen op fantastische plekken, is ze een absolute buitenkans. Buitengewoon goed uitgerust, bijna alles vervangen in 2015, en ready to go. Vlieg naar Nieuw Zeeland, vaar daar in de zomer rond in de mooie vaargebieden om Omweg te leren kennen en vertrek na het cycloonseizoen naar de tropen! Fiji, Tonga, Vanuatu en andere prachtige tropische bestemmingen liggen slechts op zo'n 1000 mijl (= weekje varen) afstand! Kom je als wij nog in Nieuw Zeeland zijn, dan kunnen we je wegwijs maken op Omweg zodat je haar zo snel mogelijk kent.
