Na de tweede dag ankeren Op La Gomera varen we 's nachts weg naar El Hierro, net voordat de zuidenwind opsteekt. 's Nachts, want het is 60 mijl varen en kan dus langer dan een daglichtperiode duren. Liever 's nachts wegvaren dan 's nachts ergens aankomen. De wind werkt mee dus we arriveren al vroeg in de middag op El Hierro. Op het havenkanaal krijgen we geen antwoord. Ook zien we nergens iemand reageren op onze aankomst. We varen heel langzaam de haven binnen maar er gebeurt niets. We zien een paar open plekken aan de steiger en besluiten dan de boot daar maar aan te leggen. Een stel andere zeilers neemt de trossen aan en even later liggen we veilig afgemeerd op El Hierro.
El Hierro heeft onze bijzondere belangstelling omdat het het enige eiland in Europa is dat geheel zelfvoorzienend is. Alle elektra en water produceren ze zelf uit duurzame bronnen. Tot onze verrassing zien we dat er ook een wifi-station is met de naam "El Hierro free wifi"; ze hebben hier op het eiland voor de hele bevolking gratis wifi! En in de voorwaarden waar je op moet klikken staat niets naars, maar juist positieve dingen zoals dat ze geen enkele gegevens van de gebruikers opslaan. Fantastisch!
Al spoedig arriveren er nog twee zeiljachten en hebben we aan beide kanten buren. Aan de ene kant een wat ouder Frans stel, aan de andere kant een jong Brits stel met een soort omgebouwde Oceaanracer met de naam "Flycatcher of Yar". Het is een leuke, gezellige maar ook goedkope haven. De kademuur is een waar kunstwerk. In de haven zien we een paar keer een zeeschildpad zwemmen. 's Avonds eten we pizza in de "meest zuidelijke pizzeria van Europa" zoals de uitbater zelf claimt.
In het kleine dorpje bevinden zich meerdere duikclubs. Er schijnen prachtige duikplekken te zijn op El Hierro en we maken een afspraak met een duikschool voor een tripje naar een nabij gelegen rif. Op de ochtend van de afspraak zoek ik mijn duikspullen bij elkaar en ontdek dat de ademautomaat en duikcomputer missen! Het kan niet anders of ze zijn destijds gestolen bij de reddingsactie van de boot! Ik ben behoorlijk uit mijn doen maar het is niet anders, dus we huren een ademautomaat van de duikclub en kopen een nieuwe duikcomputer. Het duiken zelf overtreft onze verwachtingen! Nooit eerder hebben we zoveel vissen gezien, overal waar je maar kijkt. We duiken onder twee natuurlijke "bruggen" door; het is een echte sprookjeswereld!
Op mijn verjaardag willen we El Hierro gaan verkennen en proberen we een auto te huren. Dat auto huren lukt niet dus we gaan maar met de bus. Vlak voordat we naar de bushalte gaan komt er een stortbui neer. We zien onze Britse buren Ed en Megan de stortbui trotseren en de boot verlaten richting het stadje. Zodra de stortbui voorbij is gaan wij naar de bushalte die heel onopvallend vlak bij de haveningang ligt. De bus is geen echte bus maar meer een soort bestelbusje. Twee haltes verder stappen Ed en Megan aan boord en kijken wat verwonderd als ze ons droog in de bus zien zitten. "You took the wrong moment to go to the wrong bus station" merk ik lachend op. Zij hebben dezelfde bestemming als wij en het wordt een gezellige boel in het kleine busje. De eindbestemming van dit busje is een grotere bushalte waar meerdere lijnen bij elkaar komen. Tot onze verrassing is er daar op dat knooppunt helemaal niets. Een busknooppunt in the middle of nowhere! We moeten overstappen op een grotere lijnbus die daar al verlaten staat. Tot onze verbazing stapt ook onze chauffeur van het minibusje over en wordt nu ineens de chauffeur van de grote lijnbus. Het minibusje blijft nu verlaten achter.
De hoofdstad van El Hierro stelt niet veel voor zodat we al snel weer terugkeren. We zitten nu voorin de bus en zien dat de buschauffeur een stapel postbundels mee krijgt. In ieder dorpje staat er iemand klaar om een bundeltje post aan te nemen. Dat is nog eens efficiënt! 's Avonds nodigen we Ed en Megan uit voor een borrel. De volgende dag nodigen ze ons uit voor etentje bij hen op de boot. Het zijn leuke mensen maar zoals iedereen hier zullen ze spoedig vertrekken naar het zuiden. In hun geval twijfelen ze nog even over de Kaapverden of Gambia, een dag later valt de beslissing op Gambia. Een beetje jammer, want het leuk kunnen zijn als we ze in de Kaapverden weer zouden treffen.
Ondertussen hangt er een bijna onmerkbare spanning in de lucht. Bijna iedereen die hier op deze haven in El Hierro ligt heeft een volgende bestemming van honderden mijlen verderop en dat is te zien aan de uitrusting op de boten. De meeste boten zijn afgeladen en op het dek staan vastgesjorde tanks, extra zeilen, enzovoorts. De boten zijn voorzien van zelfstuurinrichtingen, dikke ankers, windmolens en zonnepanelen. Dit zijn geen boten voor dagtochtjes maar overlevingsmachines voor op de oceaan. Het wachten is nu op een gunstig "weather window" zoals zeilers dat plegen te noemen; een weersperiode die gunstig is om een oceaanoversteek te maken.